زیست توده یک منبع انرژی تجدیدپذیر است که از ضایعات کربنی موجودات زنده تشکیل شده است و از منابع متعددی از جمله محصولات جانبی صنعت چوب، محصولات کشاورزی و مواد خام طبیعت به دست می آید. استفاده از زیست توده برای تولید انرژی، دی اکسید کربن جدیدی را به اتمسفر اضافه نمی کند زیرا همان مقدار کربن را در هنگام رشد جذب می کند که هنگام مصرف به عنوان سوخت آزاد می شود.

زیست توده را می توان از طریق طیف وسیعی از فناوری ها به انرژی تبدیل کرد. احتراق مستقیم هنوز رایج ترین فناوری است که عمدتاً در مناطق روستایی برای تولید گرما استفاده می شود. روش دیگر استفاده از ترکیبی از دیگ بخار و توربین های بخار است که در آن زیست توده برای گرم کردن آب سوزانده می شود، که به نوبه خود بخار برای راه اندازی یک ژنراتور معمولی بکار گرفته می شود. گازی شدن یک فناوری پیشرفته تر است که در آن سوخت زیست توده در یک کوره با دمای بالا با اکسیژن بسیار کم سوزانده می شود که منجر به جدا شدن مولکول های پیچیده گازی به گازی تمیزتر و غنی از هیدروژن می شود که می تواند در موتور گاز، توربین گاز یا سوخت استفاده شود.

تخمین زده می شود که پتانسیل انرژی پایدار از نظر فناوری زیست توده بیشتر از ظرفیت فعلی تولید برق در جهان است. شرکت البرز نئوپان در حال توسعه نیروگاه 25 مگاواتی با استفاده از زیست توده به عنوان خوراک نیروگاه است.